Waarom ons streven naar een perfecte huid is veranderd
Ik ben de grootste dromer van allemaal en kan gemakkelijk uren zitten terwijl mijn verbeelding op hol slaat in een parallel universum. Maar terwijl ik in dat rijk vaak een uitstekende redenaar, zanger en danser ben, heb ik mijn inventiviteit nooit de overhand laten krijgen als het gaat om mijn ideale huid. Met 20 jaar beautybewerking, testen en ja, soms falen, onder mijn riem ben ik namelijk de grootste beautyrealist van allemaal geworden: mijn gezicht zonder lijntjes zonder karakter. Trouwens, wat is een 'perfecte huid' eigenlijk?
Schoonheidsproducten waren nooit bedoeld om de huid die je al had glad te strijken - het is gewoon zo dat we er tot 2020 over hebben gedaan, met al zijn eigenaardigheden en culturele gevolgen, om dat te begrijpen. We hebben allemaal wel eens het gevoel van teleurstelling gevoeld als de crème waar iedereen het over heeft de beloftes op de verpakking niet waarmaakt of als je een gezichtsbehandeling verlaat en er net zo uitziet als bij aankomst zonder ook maar een sprankje dauwgloed.
"Schoonheid begon ook rimpels, sproeten en vlekken te omvatten. En hemel - waren dat echt 'lachrimpeltjes'?"
Maar dat wil niet zeggen dat ik niet op mijn lotions vertrouw, leef voor goede gezichtsbehandelingen en zweer bij mijn serums om vlekken, pigmentvlekken en dofheid op afstand te houden, want dat doe ik wel (vooral als ze van Paula's Choice, Allies of Skin en Sturm zijn). Ik gebruik elke druppel om de gevoelige momenten van mijn teint te verzorgen en tegelijkertijd het gezicht te vieren dat ik heb gekregen, dat overigens absoluut niet 'dromerig' is. Maar het is van mij en ik kies ervoor om ervan te genieten - leer van jezelf te houden voordat iemand van jou kan houden en zo.
Het is je vergeven als je het afgelopen decennium je cosmetische zelfvertrouwen in de war hebt laten schoppen. Terwijl we de Kardashians bijhielden, 'likes' najoegen en flirtten met het idee van een 'sleb'-status, werd een 'perfecte' huid bijna een sociale valuta. Maar toen brak de spiegel en moest schoonheid een beetje zelfreflectie toepassen. Tegen 2015 dumpten merken modellen met een fris gezicht en vervingen ze met wijsheid en karakter (hallo Diane Keaton, Jane Fonda, Isabella Rossellini en Helen Mirren), terwijl ze ook verfrissend afstapten van de term 'anti-veroudering'. En de slinger is nooit meer teruggegaan; 'schoonheid' begon ook rimpels, sproeten en vlekken te omvatten. En hemel - waren dat echt 'lachrimpels'?
De consument lacht namelijk altijd het laatst. Het heeft even geduurd, maar we realiseerden ons dat lijntjes en rimpels zo slecht nog niet waren, net als de beautybedrijven die stonden te popelen om producten te maken met positieve boodschappen over gezondheid en uitstraling die ons vertelden dat we geweldig waren zoals we waren.
We gaven massaal miljoenen uit om weer verliefd te worden op onze huid. Net zoals de pandemie een nieuw collectief bewustzijn veroorzaakte, was schoonheid nu een gedeelde conversatie; producten gingen niet over het nastreven van een betere huid dan zij, een gefilterd gezicht dat bij iemand anders hoorde, of god verhoede verandering, ze gingen over ons. Huidverzorging was warm, genereus en precies wat het van oudsher wilde zijn, toen rituelen dienden als adempauze voor de druk van alledag en de botanische ingrediënten onze huid letterlijk tot bloei brachten. (Geen wonder dat de verkoop van gezichtsmaskers sneller steeg dan welke andere categorie ook. Ik heb in mijn eentje twee tubes Sisley-Paris Black Rose Cream Mask, £ 113,60 leeggemaakt tijdens de opsluiting).
Een waar liefdesverhaal, huidverzorging maakte ons weer gelukkig, en veelzeggend, nog gelukkiger om er geld aan uit te geven. Want is echte zelfliefde niet het accepteren van wie je werkelijk bent - met wratten, rimpels en al? Ik denk van wel.
